'N Gedig deur Henning J. Pieterse Oomblik en ewigheid is disonant binne ons Ons gedagtes draai tussen hemel en aarde Daar waar lig en donker ontmoet Waar stilte hang, die hart van klank Ons gedagtes draai tussen hemel en aarde Jy vou jou mantel soos nuwe blare om jou En stap na die donker tempel van die berg Waar sterre elke nag nader klink aan die aarde Ek het 'n plaat sneeuklokke in 'n nawind sien swaai In die verte het klokke met die wind verstom Die klank het steeds uit die blomme bly kom