Ék sé framtíð í ísa broti!
Ék finn alfrǫðl rísa sem sendir engar kaldar fleygiǫ'rar yfir djúp ríki vǫll brimilsins.
Ný kringla er loksins byrjuð.
Þessi dimmi vandar jǫtunn ok stǫðug hættan á snjóskriðum hjaðnar meir ok meir ok gefr oss nýja von um að lifa af.
Þessi úlfs nótt verðr ekki gleymd, þessi hvísluðu orð verða oss alltaf í minni.
Enn ólgar byrmǫrk, enn hungrar braut dýrr dreka í vammlaust líf.
En ungt jarðar hár læðist gegnum hvíta dauðann ok nýtt ljós frelsar fróns legg vætti frá ís ok snjó.
Margir Draupnis niðjar hurfu til óþekkts útgarðs ǫrvar ássins, mikið fé var hirt af ǫrlǫgunum.
Haukstalda gramr gaf svanteigs elda orð til að muna, orð sem binda líf mitt til að leiða þessa ætt.
Við byggðum brandnór oss aftr, fundum nýjar slóðir til flóðs mana viðr sem voru eigi minna bitin af ylgjar verrs kalda kjafti.
En sumir Viðblinda geltir fylgja eigin vegum inn í Ǫnundarfjǫrð, þetta jarðar skarð hafi slétt mitt.
Sumir enda ferðalag lífsins á sanda grunni oss.
Eins ok faðir sagði oss, þetta veldr alltaf reiði ok styrjǫld.
Allar áttir Ingvifreys voru teknir til ríki Loka-dóttr, mǫrg líf bíða enn eftir að falla fyrir hendi þessarar ókunnugu ok þǫglu vætt.
Fetum gamlan stíg aftr til Vatnsfjǫrðs ok endrnýjum kynni.
Hátt er nú gjaldið ok hærra en áðr!
Svo virðist sem goðorð sé ekki alltaf merki um frið ok auðæfi.
Hjaldrs bálregns viðir voru jafnvel í fyrnd fjarðarjarðar endalausra skóga helteknir af hlýðni til veraldlegra goða, til að hlýða skínandi Freyju tór kaldra dreyra mæri.
Ék man að mikið hrafns vín rann niðr véttrim þeirra.
Ék man að Gungnis vǫ'fuðr var alltaf bakvið tjǫldin þegar ofsi leiddi Heljar sónþollr.
En erum fǫst fyrir.
Ísa brot færir alltaf nýja þekkingu til þeirra sem hafa hvarma skóga stjǫrnr til að sjá.
Látum mána hauðrs hvéls geisla lýsa upp myrka afkima falskra orða.