Samkoma um sumar var sett á Þingeyri fyrir hanga heimþingaðar mót ok hatr.
Hve fjarri guðirnir voru oss.
Bræðr voru útlægir gerðir, til skóggǫngu dæmdir.
Galdrs hapt arma farmr, þín svikula tunga var sigrsæl þessa myrku sumardaga.
Hafa Goða varnendr eigi hegnt þér fyrir fyrirlitningarorð þín?
En vilji þinn lifir.
Svo bræðr á brims lakki sigla, fylgja dýrðarkalli í hinni gǫmlu Engla ættjǫrð ok Írlandi.
Eylúðrs níu brúðir fylgja þeim, skartandi hvítum kórónum, dúks bǫl bar þær með bláum skýja gráti.
Dyggar Ægis dætr sem senda hríðar skær til fjarlægra stranda frægðar ok feigðar.
Sundvǫrpuðir sem eru bræðr undirheima flóðs ásynju.
Margir vitrir menn með lærðar tungr sǫgðu oss sǫgr af fjarlægjum ríkjum.
Fólki með álnir í suðri, af gunnum fyrir fé ok vegsemd í norðri.
Af lǫngum viðar Heljar sjǫtum í Lade þar sem faðir oss eitt sinn bjó.
Miklum steinhúsum í suðri þar sem skildir eru gerðir úr Ægis eldi ok sverð úr leggjar íss.
Samþykkjar søkkvir, linns blóði.
Af framandi nykra borg langt í suðri, þar sem aðeins mistr leiðir sunda skjær á staði hunangs ok víns.
Langt, langt handan hins djúpa, djúpa ríkis þessa jǫkla akrs.
Fyrir ykkr, bræðr, virtust hin kǫldu jarðar skaflof Orkneya lands svo nærri, hin grýtta strǫnd svo bjóðandi.
En þið dóuð, bræðr.
Teknir af Hropts hyrr í bardaga ok Blóðughadda á sjó, teknir til ríkja sem verða mér ókunn á lífi.
Báleygs viðr, sævar rǫðuls, hvað mun verða um þetta hlíðþang er hafið horfið frá þessum heimi?
Hveðrungs mær, gef þá aftr!
Hermóðr, sigðis látrs, stefnir þú niðr á við?
Aldrlok eru allt sem ég skynja.
Fjǫrtal er allt sem ég sé.
Dauðinn hefr vafið ǫrmum sínum um Njarðar megir frá deginum sem það fæddist í þennan heim.